Tomasz Oleksy – urodzony 5 marca 1985 roku w Świdnicy. Trener II klasy trenerskiej z licencją UEFA B. Obecnie jest już w trakcie uzyskiwania licencji UEFA A. Ukończył studia podyplomowe na Wyższej Szkole Zarządzania i Coachingu we Wrocławiu na kierunku „analityk gry sportowej”. Od lat związany z Polonią-Stal Świdnica. Na swoim koncie posiada liczne staże trenerskie, m.in. w Legii Warszawa, Zagłębiu Lubin, Ajaxie Amsterdam, PSV Eindhoven, Twente Enschede oraz Dinamo Zagrzeb i MŠK Žilina. Jest twórcą projektu „Pozytywny Coaching” oraz inicjatywy w „Asystencie Trenera”, gdzie został autorem artykułu pod nazwą: „Zastosowanie gier pozycyjnych w treningu taktycznym”. Ciekawa osobowość, mądry facet, posiadający jasno określony cel i marzenie, dobry mąż i ojciec. Zachęcam do czytania bo naprawdę warto.

Skąd u Ciebie tak wielka pasja do futbolu i chęć ciągłego rozwoju w tym aspekcie?
T: Piłka nożna tak naprawdę, towarzyszy mi od małego. Odkąd pamiętam biegałem z piłką, grałem wszędzie, w szkole na przerwach, na podwórku, praktycznie nie odstępowałem futbolówki na krok. I tak w sumie zostało do dziś. Tyle, że dzisiaj się spełniam już po tej drugiej stronie, staram się robić wszystko, aby swoim entuzjazmem i pasją zarażać innych. Jeśli chodzi zaś o ciągły rozwój to wynika on z dwóch rzeczy. Po pierwsze, zawsze wyznaję zasadę, że albo robię coś dobrze, najlepiej jak potrafię, albo nie robię tego wcale. Nie uznaję półśrodków czy drogi na skróty. Po drugie, moim zdaniem, jeśli się w jakimś temacie nie rozwijasz, nie uzupełniasz wiedzy, nie sprawdzasz aktualnych trendów, to nawet nie tyle, że stajesz w miejscu, ale wręcz się cofasz. To dotyczy wielu dziedzin, ale w piłce jest to bardzo widoczne.

Od jak dawna prowadzisz projekt pod nazwą „Pozytywny Coaching” ? Skąd wziął się pomysł na tego typu formę przekazywania swojej wiedzy innym ?
T: „Pozytywny Coaching” to dosyć spontaniczna akcja. Już wcześniej udostępniałem swoje pomysły na pewne rozwiązania szkoleniowe, m.in. dzięki współpracy z portalem PolskiTrener.pl, gdzie publikowałem różnego rodzaju środki treningowe. Później w internecie trafiłem na kilka stron, gdzie trenerzy publikowali swoje przemyślenia i w głowie się zapaliła lampka, że może by stworzyć „coś swojego”. Od pomysłu do realizacji minęło raptem kilka dni. Musiałem się zorientować w temacie prowadzenia stron, jak to się ogarnia od strony technicznej (domeny, adresy, itp.) i strona wystartowała. A nazwa ? Zawsze to stwierdzenie „pozytywny coaching”, które pojawiało się w kontekście prowadzenia zespołu, bardzo mi się podobało. No i jakby nie patrzeć, słowo „pozytywny” w dużej mierze też charakteryzuje moją osobę. Jestem bardzo pozytywnie nastawionym do życia człowiekiem, urodzony optymista. Dlatego też optymistycznie założyłem, że mimo wielu obowiązków, dam radę również prowadzić stronę, która ma przede wszystkim służyć innym trenerom. Oczywiście prezentuje tam swój punkt widzenia, ale też czasami prowokuje do dyskusji na pewne tematy. Ogólnie dostaje bardzo dużo pozytywnych opinii, od wielu trenerów. Również dzięki stronie miałem okazję poznać wielu bardzo interesujących ludzi, nie tylko szkoleniowców. Dlatego, dopóki obowiązki na to pozwolą, strona będzie aktywna.

Na Twoim koncie jest wiele ciekawych, odbytych zagranicznych staży trenerskich. Opowiedz, choć w małym skrócie, jak trafiłeś np. do Ajaxu Amsterdam, PSV Eindhoven czy Dynamo Zagrzeb ?
T: Faktycznie udało się odbyć staże w bardzo ciekawych miejscach. Ostatnio ukazał się nawet najnowszy ranking na temat szkolenia w akademiach piłkarskich i liczby wychowanków grających aktualnie na najwyższym poziomie europejskim. Ajax zajmuje pierwsze miejsce a Dinamo Zagrzeb drugie. Czyli najlepszych w akcji już widziałem. A wracając do tematu, wyjazd do Holandii był zorganizowany przez prywatną osobę, która kompletowała zespół trenerów na wyjazd i udało mi się do tej grupy załapać. Co do wyjazdu do Chorwacji, to był on w ramach członkostwa w „Comt Coaching Club”, organizacji, która bardzo pomaga ambitnym, młodym trenerom zdobyć dodatkowe doświadczenie, m.in organizując staże trenerskie. „Comt Coaching Club” zrzesza grupę trenerów, która wzajemnie się wspiera zarówno w zakresie coachingu, jak również w tematach pozasportowych. Robią wielką robotę, za którą kolejny raz wypada mi tylko podziękować.

W Polsce miałeś także okazję dostrzec z bliska pracę Macieja Skorży w Legii oraz Oresta Lenczyka w Zagłębiu. Jak byś porównał tych dwóch szkoleniowców ? Bo jakby nie było jest to trenerskie zderzenie młodości z doświadczeniem ? Dwa, zupełnie inne światy postrzegania współczesnego futbolu.
T: Dokładnie, na podwórku krajowym miałem okazję w pracy podpatrywać trenerów Skorżę i Lenczyka. Tak jak wspominałeś, są to zupełnie inne pokolenia trenerskie i generalnie też w sposobie pracy to widać. Już sama organizacja treningu była zdecydowanie inna. Trener Skorża pełnił bardziej funkcję menadżera zespołu, raczej nadzorował wszystko, bo większość zajęć prowadzili wówczas trenerzy asystenci – Magiera i Janas. Jeśli chodzi o trenera Lenczyka, to taka bardziej stara, dobra szkoła. Pan Orest raczej wszystko sam prowadził w treningu, często począwszy już od rozgrzewek, widać było, że lubił wszystko mieć zorganizowane po swojemu, wydaje mi się, że czuł w ten sposób kontrolę nad wszystkim. A propos trenera Lenczyka, u którego zawsze lubiłem cięty język, przytoczę taką krótką anegdotkę. Jak przyjechałem na pierwszy dzień stażu, to w pierwszej kolejności „zaopiekował się” mną trener Adam Buczek, który był wtedy asystentem. Ale po krótkim wprowadzeniu poszedł ze mną do trenera Lenczyka, żeby przedstawić, że taki chłopak będzie tydzień na stażu, itd. Jak doszliśmy do gabinetu trenera Lenczyka, trener Buczek przedstawił mnie i powiedział o stażu, po czym zapanowała krótka cisza… Nagle trener Lenczyk zapytał się mnie: „A pan to się dobrze uczył w szkole ?”. Lekko zaskoczony takim pytaniem, po krótkiej chwili odpowiedziałem, że przynajmniej zawsze się starałem. Po czym padła szybka odpowiedź: „To słabo się pan starał, skoro pan trenerem został”.

Na co dzień jesteś szkoleniowcem Polonii Stal Świdnica w 4 lidze. Funkcję pierwszego trenera pełnisz jak się nie mylę od 2016 roku. Masz jakiś cel określony związany z tym zespołem? Chciałbyś iść ku górze czy skupiasz się na zupełnie innych elementach piłkarskich w Polonii ?
T: W świdnickim klubie pracuje już ósmy rok, wcześniej prowadziłem zespół seniorów w klasie okręgowej przez trzy lata, potem zespół juniorów starszych w lidze wojewódzkiej też trzy lata, a teraz drugi rok znowu jestem w piłce seniorskiej. Zespół przy reorganizacjach przed dwoma laty, spadł po wielu sezonach z 3 ligi. To był czas, kiedy w klubie postawiono zdecydowanie na młodzież, wychowanków oraz wyróżniających się chłopaków w najbliższej okolicy. O tym, że mamy zdolnych chłopców wiedziałem, bo w klubie już pracowałem kilka lat. Teraz mamy bardzo młody zespół, większość zawodników to jeszcze młodzieżowcy i dla nas najważniejsze teraz, żeby Ci chłopcy zdobywali jak najwięcej doświadczenia już w piłce seniorskiej. Myślę, że tylko kwestią czasu jest, jak Ci zawodnicy będą stanowić o sile mocnej drużyny, która będzie się biła o powrót do 3 ligi. Tego im wszystkim życzę.

Jak Twoim zdaniem wygląda skauting w Polsce ? Masz z pewnością jakieś doświadczenie w tym aspekcie. Widziałeś jak funkcjonuje to za granicą, np. w Holandii czy w Chorwacji. Czego brakuje nam do pełni szczęścia ?
T: Jeśli chodzi o skauting u nas w kraju w skali makro, to za dużo na ten temat nie mogę powiedzieć. Natomiast na pewno temat się zdecydowanie poprawia. Lokalnie widzę, chociażby na przykładzie naszego klubu, jak regularnie najlepsi chłopcy już w wieku 12 lat są zapraszani na treningi do akademii Zagłębia, Śląska czy też Miedzi. Jeśli chodzi o wspomniane kluby z Holandii czy Chorwacji, to zdecydowanie tam mają ułatwione zadanie przez rangę akademii. Tam stoją kolejki młodych chłopców, których marzeniem jest gra w Ajaxie czy też Dinamie. Z tego, co pamiętam, to w Holandii zawodnicy do 14 roku życia mogą zmieniać kluby dobrowolnie. W Ajaxie kadry zespołów młodzieżowych zmieniają się praktycznie co pół roku. Jeśli pojawi się lepszy zawodnik, słabszy odpada, nie ma litości. Często po rundzie odpada 5 zawodników, bo pojawiło się 5 lepszych. Przez to ostatecznie wśród zawodników wychowanych w Holandii, ponad połowa grających na poziomie Eredivisie, „przewinęła” się przez akademię Ajaxu. Selekcja jest bardzo duża. Jeśli chodzi o scauting Dinama, to w klubie jest zatrudniony tylko jeden scaut. Tak naprawdę ich rolę pełnią asystenci trenerów, których zadaniem podczas meczów jest obserwowanie przeciwnika i „wyłapywanie” najzdolniejszych chłopców, którzy ewentualnie w przyszłości dostaną szansę na dołączenie do akademii Dinama. Myślę, że jest to bardzo ciekawe rozwiązanie.

Ukończyłeś studia podyplomowe na kierunku „analityk gry sportowej”. Jest to poniekąd kolejna nisza w Polsce zaraz po skautingu, która w najbliższym czasie powinna być rozwojowa na rynku krajowym. Jak zatem oceniasz aspekt piłkarskich analiz ? Uważasz, że są one potrzebne w klubach czy jednak nie ? A jeśli tak, to od którego poziomu rozgrywek powinny być wdrażane?
T: To prawda, w tym roku ukończyłem studia podyplomowe na WSZiC pod przewodnictwem dr Łukasza Panfila. Tematyka analizy jest ważna, równie ważna jak inne składowe jak chociażby przygotowanie fizyczne czy taktyczne. Wszystko to daje dopiero spójną całość. Odpowiadając na pytanie, czy analiza jest potrzebna i od jakiej klasy rozgrywkowej, powiem przewrotnie, że jeśli jest „coś”, co może pomóc Twojej drużynie, czy pojedynczemu zawodnikowi, to rolą trenera jest żeby to zastosować. Oczywiście analizować można wiele elementów, grę swojej drużyny, przeciwnika, indywidualnie zachowania zawodników, itd. Teraz jeśli ja, jako trener, nie ważne czy to ekstraklasa czy A-klasa, uznam że któraś z tych analiz pomoże mojemu zespołowi, to powinienem zrobić wszystko, aby coś takiego przygotować. Dzisiaj już dostępność materiału video jest duża, nagranie meczu nie jest żadnym problemem. Zdaję sobie sprawę, że przygotowanie dobrej analizy, to nie jest kwestia 5 czy 10 minut, ale na pewno nie będzie to czas stracony.

Jak Twoim zdaniem wygląda szkolenie dzieci i młodzieży w Polsce ? Temat ten poruszam bardzo często z praktycznie każdym moim rozmówcą. Czy nie uważasz, że wciąż brakuje jakości w tym wszystkim ? Czy aby na pewno ta potężna ilość szkółek, akademii klubowych nie jest trochę przerostem formy nad treścią ? Posiadanie szkółki stało się poniekąd „modne”. Co o tym myślisz ?
T: Nie wiem czy jest to kwestia mody, ale faktycznie, jeśli chodzi o nowe akademie to jest tego bardzo dużo. Z jednej strony dobrze, bo dzieci mają gdzie grać i poprawiać swoje umiejętności. Z drugiej strony, robi się taka niebezpieczna sytuacja, gdzie szkółki rywalizują między sobą nie tylko na płaszczyźnie sportowej. Ale to jest dłuższy temat na osobną rozmowę. Ja nie do końca „siedzę” teraz w piłce młodzieżowej, ale znam problemy kolegów, którzy pracują z najmłodszymi. Jedno, co nas na pewno różni od najlepszych, to liczba godzin spędzonych na boisku. Wydaje mi się, że np. w młodszych rocznikach chłopcy 7-8 letni chętnie by ciągle grali i trenowali, nawet codziennie, a często te treningi w akademiach ograniczają się do 1h czy 1.15h po dwa razy w tygodniu. Poza tym uważam, że słowo „akademia” jest mocno nadużywane. Dla mnie akademia = jakość + selekcja.

Jakie są najbliższe plany, cele do zrealizowania przez trenera Tomasza Oleksego ?
T: Myślę, że bardzo przyziemne. Pierwsza rzecz, to ukończenie kursu UEFA A, który aktualnie realizuję. Trochę ten temat odwlekałem, ale czasu na uzupełnianie wiedzy nie marnowałem. Chcę się cały czas rozwijać, zdobywać nowe doświadczenia, myślę już o kolejnym stażu. Poza tym cały czas planuje kontynuować, a wręcz rozwijać mój projekt „Pozytywny Coaching”. Mam wiele pomysłów, myślę że trenerzy tylko na tym skorzystają. Mam jeszcze jeden cel, na najbliższe miesiące, ale żeby nie zapeszyć, zostawię to dla siebie. Jeśli tylko uda się go zrealizować, w co mocno wierzę, to na pewno się pochwalę. Wystarczy śledzić „Pozytywny Coaching”.

Na koniec chciałbym zapytać odnośnie naszej seniorskiej reprezentacji. Mundial w Rosji to dla niektórych polskich piłkarzy raczej ostatni wielki turniej. Czy według Ciebie mamy szansę na coś więcej niż tylko wyjście z grupy ?
T: Myślę, że trzeba trzeźwo oceniać szansę na Mistrzostwach. Wyjście z grupy nie będzie wcale takie łatwe, to już będzie taki mały sukces tej kadry. Ja wiem, że apetyty są duże, nasza drużyna w rankingu jest bardzo wysoko, jednak trzeba pamiętać, że to jest turniej. Oczywiście kibicuję naszym całym sercem i życzę im Mistrzostwa, natomiast zdaję sobie sprawę, że każdy mecz będzie tam bardzo ciężki. Mamy dobry, zgrany kolektyw i w tym szukałbym naszej szansy. Nie mamy tyle indywidualności jak inne reprezentacje, ale też one nie mają Roberta Lewandowskiego, dlatego pierwszą rzeczą, jakiej życzę sobie, reprezentacji i wszystkim kibicom to zdrowie naszego kapitana. Z nim w zespole możemy naprawdę wiele.

Źródło zdjęć: www.facebook.com/tomek.oleksy